Πολυνευροπάθεια ονομάζεται ένα σύμπλεγμα συμπτωμάτων, που χαρακτηρίζεται από διαταραχή των κινητικών, αισθητικών και/ή αυτόνομων περιφερικών νεύρων, κατά κανόνα συμμετρικά και αμφοτερόπλευρα.
Αιτία
Συνήθως άγνωστη (στο 75% περίπου των περιπτώσεων) παρά τη διερεύνηση. Η παθολογική διαδικασία χαρακτηρίζεται από αξονική εκφύλιση (συνηθέστερα) ή απομυελίνωση.
Παρακάτω παρατίθεται μία σειρά από πιθανές αιτίες:
- Ασθένειες έλλειψης (Β1 [συνηθισμένη σε αιθυλική αλκοόλη], Β6 και Β12, ακόμη και σε κοιλιοκάκη).
- Συστημικά νοσήματα με μεταβολικές διαταραχές, (σακχαρώδης διαβήτης, ουραιμία, πορφυρία).
- Διάφορα συστημικά νοσήματα (αμυλοείδωση, σαρκοείδωση).
- Δηλητηριάσεις (από αλκοόλ, μέταλλα, όπως μόλυβδο, αρσενικό, υδράργυρο, χαλκό και θάλιο).
- Διαλυτικές ουσίες (διαλυτικές ουσίες σε χρωστικές, βενζίνη/ λάδια, ακρυλαμίδια).
- Κολλαγονώσεις (ρευματοειδής αρθρίτιδα, σαρκοείδωση, οζώδης πολυαρτηρίτιδα, σύνδρομο Sjögren, συστηματικός ερυθηματώδης λύκος).
- Απομακρυσμένη δράση κακοήθων νοσημάτων (ιδιαίτερη προσοχή απαιτείται στους πνεύμονες, τις ωοθήκες, τον καρκίνο του μαστού και το μυέλωμα).
- Λοιμώξεις (π.χ. μονοπυρήνωση, ηπατίτιδα, HIV, διφθερίτιδα, λέπρα, μπορέλια).
- Φάρμακα (όπως στατίνες, δισουλφιράμη, νιτροφουραντοῒνη, φαινυτοῒνη, ισονιαζίδη και βινκριστίνη).
- Αγγειακά αίτια λόγω αθηροσκλήρυνσης, αγγειίτιδα.
- Ανοσολογικές νευροπάθειες (Guillain-Barré, χρόνια φλεγμονώδης πολυριζονευροπάθεια, παραπρωτεϊναιμία).
- Κληρονομικές πολυνευροπάθειες, υπο-/υπερκαλιαιμία, υπο-/υπερασβεστιαιμία, υπερφωσφαταιμία, συμπίεση νωτιαίου μυελού, υποθυρεοειδισμός.
Συμπτώματα/ Αντικειμενική εξέταση
Αισθητηριακά και κινητικά ελλείμματα, όπως και αυτόνομη δυσλειτουργία.
Παρά τις διαφορετικές αιτίες συχνά η κλινική εικόνα είναι παρόμοια με μειωμένη την αίσθηση της δόνησης, μειωμένη εξωτερική αισθητικότητα, απώλεια αντανακλαστικών, παραισθησίες και μυϊκή αδυναμία συμμετρική αμοφοτερόπλευρα στα δάκτυλα των ποδιών και τα άκρα πόδια με κοντινή επέκταση (να θυμάστε ότι η μειωμένη αίσθηση δόνησης και τα αδύναμα αντανακλαστικά μπορεί να αποτελούν φυσιολογικό φαινόμενο σε μεγάλη ηλικία), τάση να σκοντάφτει. Κατά κανόνα η δυσλειτουργία του αυτονόμου χαρακτηρίζεται από απώλεια της δυνατότητας για εφίδρωση. Σε όψιμο στάδιο μπορεί να οδηγήσει σε ορθοστατική υπόταση, ανικανότητα, ατονία ουροδόχου κύστης, δυσκοιλιότητα και αίσθημα παλμών
